YANDIK, BİTTİK, KÜL OLDUK

Son 1 haftadır öyle zannediyorum ki kıyamet fragmanını yaşıyoruz. Bir tarafta sönmek bilmeyen ve hala nasıl çıktığını kestiremediğimiz yangınlar. Diğer tarafta, Allah’ın bizlere emanetlerini katlederek ona geri gönderdiğimiz kadınlar. Ülkemizin üzerinde bu kadar çok kara bulut dolanırken, nasıl yağmur olur da yağmaz, anlamıyorum. Belki o zaman, bizlerin uçak kaldırıp da söndüremediğimiz yangınlar biraz erken sönebilirdi. Çok düşündüm, başta İzmir daha sonra da bu cennet vatanın dört yanı yanarken uçaklarımızın neden kalkmadığını. Merak ediyorum, yüreğimizde kaç hektar yanması gerek? Can kaybı yok diyerek geçenler, orada kül olan hayvanları, yumurtalarını yuvasında bırakmamak için onların yanında kavrulan anne kuşlar can kaybı sayılmıyor mu?

Güzel ülkem, canım vatanım katliamların ülkesi oldu artık. O kadar normal ki azrailin ülkemize gelip yaşayan canları bizlerden kopartması. Bir anne kuş yavrularının yanında kül oluyor, bir anne, kızının gözleri önünde katlediliyor. Ülkemiz belki de dünyanın en yaşanır yeri. Fakat insanlarımız, yaşatmıyor. Katlediyor, öldürüyor. Bir canlının nefes alma hakkını elinden almak hangi hadde sığıyor?

Bir kalp kırmak, Kâbe yıkmak gibidir demiyor muydu peygamber? Peki bir can almak, bir yuva yıkmak? Bunun karşılığı kaç Kâbe yıkmaktır?

Bir kez olsun farklı bir şey yapalım. Bu yazıyı okuduğumuz andan itibaren; yaşayalım, yaşatalım ve sevelim. Yaradılanı, yaradandan ötürü sevelim. Nefes alan bir yaprağı bile kopartmadan, bir saç telini kırmadan. İncitmeden ve incinmeden. Dünyanın üç günlük bir yer olduğunu unutmadan. Dünün yaşandığının, bugünün geçmek üzere olduğunun ve elimizde sadece ‘yarın’ımızın kaldığını hatırlayarak. Daha güzel yarınlar adına, ilk adımı biz atalım. Unutmayın, en büyük yolculuklar bile küçük bir adımla başlar. Yıllar sonra hatırlayacağımız en güzel anıların ilk adımını bugün atalım. Ve söndürelim içimizdeki nefret yangınlarını.