Affediyorum yine aynı davranıyor?

Affetmek için karşınızdaki kişiye yönelttiğiniz suçlamaları çürütebilmelisiniz. Gerçekten yaptığı hareket yanlış mıydı? Bu yanlış harekete sebep olan faktörler nelerdi? Ya da onu bu yanlış harekete iten sizin göremediğiniz faktörler var mı?
Konuyu bir örnekle açmak istiyorum:
Diyelim ki eşiniz sizi çalıştırmak istemedi. Evlendiniz ve size ambargo koydu. Her psikolojik sıkıntınızda her başınız ağrıdığında bu olayı düşünmeye başladınız. “Eşim benim çalışmama izin verseydi ben daha mutlu olurdum. Böyle evde oturup kafayı yemezdim” diyorsunuz. Bunu derken de eşinize karşı daha öfke doluyorsunuz dolayısıyla “a” dese patlamak üzeresiniz. Bu yüzden eşiniz de tepkisel davranıyor ve o da kırıcı olmaya başlıyor.
Şimdi bu durumu bir inceleyelim….
Hanımefendiye soruyorum:
-Evlendikten kaç sene sonra çocuğunuz oldu?
-Bir sene
-Diyelim ki sizin istediğiniz gibi çalışmaya devam ediyorsunuz. Çocuğunuz oldu ne yapardınız.
(derin derin düşündü)
-Anneme verirdim o bakardı. Hem annem iyi bakar.
(biraz daha düşündü)
-Yok , yok annem bakardı da babam rahatsız olurdu. Ben de bu durumu fark ettiğim anda çocuğu bırakmaktan vaz geçerdim. Çünkü biliyorum annemi üzerdi.
-Başka bırakacak yeriniz var mı?
(üzgün bir ifade takındı)
-maalesef kimseye bırakamazdım. İşi bırakırdım.
-O zaman sizin çalışma hayatı 1 yıl…
-Hayır hamileyken de çalışırdım!
-Tamam 2 yıl. Yani tüm mesele sizin 2 yıl çalışmanıza izin vermemesi.
-Aslında çok garip ama doğru. Sanki o izin verseydi ben şu anda çalışıyor olup mutlu olacağımı düşünüyordum. Şu anda beynimin beni nasıl yanılttığını fark ettim.
-“Çalışırsaydım mutlu olurdum “diye bir düşünceye sahipsiniz. Acaba çalışmak sadece mutluluk mu verir? Ya da her çalışan çok mu mutlu oluyor?
-Yani öyle görünüyorlar. En azından kafam dağılırdı diye düşündüm hep.
-Belki iş arkadaşınızla çok problem yaşayacaktınız , belki patronunuzla hak etmediğiniz hareketler görecektiniz. Ya da eşiniz ev işlerinizi ihmal ettiğiniz için sürekli sizinle tartışacaktı…..
-Evet dediklerinizin hepsi de olabilirdi. Bu açıdan düşünmemiştim.
-Gelelim 2 yılın acısına….
-Sizce eşiniz neden böyle bir ambargo koydu size?
-Güvenemedi. Etrafındaki arkadaşları kadın çalışır mı demiş . Otursun evinde demiş. Onlardan etkilenmiş.
-Peki şimdi pişman mı?
-Evet. Bana çok güveniyor.
Evliliklerin ilk yıllarında kişilerin birbirlerini yanlış anlaması çok normaldir. Özellikle görücü usulü evliliklerde -yeni tanımaya başladığınız için birbirinizi- bu tarz yanlış adımlara esneklik gösterilmesi gerekir. Sonuçta insan hatalıdır , hatalarından ders çıkarır ve yoluna devam eder. Hata yapmasaydık “melek” olurduk. Bu dünyanın adı da “cennet” olurdu.
Lütfen karşımızdaki kişiyi eleştirirken neleri yok saydığımızı fark edelim. Karşımızdaki kişiyi affetmek istiyorsak kendimize yukarıdaki soruları soralım. O soruların cevapları sizi gerçeğe götürür. Ve gerçekten affetmeye başlarsınız. Yoksa kuru kuruya “eşimi affediyorum” olmaz. İlk önce yapılan davranışı iyi analiz edin. Boşuna eşinizin de kendinizin de çocuklarınızın da dünyasını karartmayın.
(Affediyorum yine aynı davranıyor. Kendime sorular soruyorum ama yaptıklarını haklı çıkarmıyor gibi yorumlar yapabilirsiniz. Bu tarz durumların farklı değerlendirilmesi gerekir tabi ki ….)
Huzur dolu günler diliyorum….
DİLEK ALBAYRAK
SOSYOLOG AİLE DANIŞMANI