NAMERT DESTANI

Kendini alleme sanan kefere
Besmele çekmeden çıkar sefere
Kendine bak iyi düşün bir kere
Sen kimsin ki savaş açtın mertlere

Unutmuş olmalı mert in gücünü
Almak ister dedesinin öcünü
Lanetle anacak doğdu günü
Anasından namert doğmuş bir kere.

Çamur atar izi kalsın diyerek
Besleniyor domuz eti yiyerek
Karşına çıkamaz yok ki o yürek
Namertliği huy edinmiş bir kere.

Oturduğu yerden keser ahkamı
Yüzüne tükürsen hiç çekmez gamı
Asla sevmez adam gibi adamı
Namertliği huy edinmiş bir kere.

Herkesin ardından kazıyor kuyu
Elinde bir çomak bulatır suyu
Dünya yıkılsa da değişmez huyu
Namertliği huy edinmiş bir kere.

Kurnaz tilki gibi yatar pusu da
Fırtına koparır bir bardak suda
Bölücülük rüyası görür uykuda
Namertliği huy edinmiş bir kere.

Hakkına razı olmaz çok ister payı
Marifet zanneder çamur atmayı
Yüzüne gülerek adam satmayı
Namertliği huy edinmiş bir kere.

Çoğu zaman rehber olur şeytana
Asla tavır almaz haklıdan yana
Duyduğu her şeyi yayar cihana
Namertliği huy edinmiş bir kere.

Hakkı, Hakikat ı gerçeği bilmez
Allaha hor bakar insanı sevemez
Kendi gözündeki merteği görmez
Namertliği huy edinmiş bir kere.

Ayıp yaptın desen kızarmaz yüzü
Durmadan konuşun tükenmez sözü
İçine kurt düşmüş çürümüş özü
Yaratana kul olmamış bir kere.

Çok kibirli hakir görür fukarayı, fakiri
Yüzüne aksetmiş içinin nefreti, kiri
Kendisini çok beğenmiş ükala biri
Bencilliği huy edinmiş bir kere.

Hak etmese bile o ister payı
Ne bulursa harcar sürer sefayı
Ahmaklık zanneder ahde vefayı
Nankörlüğü huy edinmiş bir kere.

İçine sindiremez normal gidişi
Fitnelik fecirlik gammazlık işi
Kıs, kıs sırıtırken görünür dişi
Namertliği huy edinmiş bir kere.

Adres sorana göstermez yolu
Elleri çok mahir uzundur kolu
Okur- yazar ama sevmez okulu
Bilgiçliği huy edinmiş bir kere.

Yumuşağı hiç sevmem hayranım sert e
Sertle çarpışırım çıksam da pert e
Hak muhtaç etmesin beni namert e
Namertlerden ağzım yandı bir kere.