SEVGİ VE VEFAKARLIK

Bülbülün feryadı gülün içindir

Aldırmaz dikene güle konarken

Keremin feryadı Aslı içindir

Gıkı çıkmaz kor ateşe yanarken.

 

Vefa denir kadir kıymet bilmeye

Vefa denir vatan için ölmeye

Vefa denir ağlarken de gülmeye

Karlar yağar gökte bulut donarken.

 

Durmadan ah eder cefalı bülbül

Dikene katlanır vefalı bülbül

Diken zehirleyip belki de ölür

Aldırmaz dikene güle konarken.

 

Vefa başka şeydir cefa başka şey

Acılar içinde sefa başka şey

Bülbül ah ederken hoş olur her şey

Ölümü göze alır güle konarken.

 

Bülbül kadar bile olmaz mı insan

Sen de Kerem ol da Aslı için yan

Can vefa gösterir değerse canan

Dallar bile ağlar bülbül ağlarken.

 

Vefasız ne bilsin vefa ne demek

Çekmeyen ne bilsin cefa ne demek

Bir vefa uğruna değerse ölmek

İnsan nasıl güler bülbül ağlarken.

 

Vefa bir duygudur vefa bir histir

Vefa göstermek de en ulvi iştir

Vefakar gökteki meleğe eştir

Vefakar yaklaşır herkes kaçarken.

 

Bülbül’ü örnek al vefa deyince

Bülbül ölür gül zehrini yeyince

Düşünmek gerekir inceden ince

Huzura kavuştu kerem yanarken.

 

Leyla için Mecnun çöle düşmüşse

Şirin için Ferhat dağı eşmişse

Aslı için Kerem yanıp pişmişse

Bir ibret al tarihine bakarken.

 

Bülbül deyip geçme bülbül bir candır

Bülbül bir kuş değil farz et insandır

Seven ve sevilen candır canandır

Aşık yanar göldeki su donarken.

 

Aşkından vazgeçme yansan da nara

Eski deyip atma koy bir kenara

Tüm ağaçlar saygı duyar çınara

Hiç aldırmaz dalına kuş konarken.

 

Vefadır eskiye saygı göstermek

Aşık’ın vasfıdır aşk için ölmek

Fedakarlık ister almadan vermek

Aşık ağlar cümle alem gülerken.

 

İnan bir kul yaratana kul olur

Her ateşte yanan odun kül olur

İbrahim’i yakan odun gül olur

Ateşe atılan taşlar yanarken.

 

Hiç minnetim yoktur Allah kuluna

Köle olurum vefakarın yoluna

Ne Keremler yanmış Aslı uğruna

Bülbül ağlar gül dalında solarken.

 

Bir zaman bebektik gezerdik kolda

Rüzgarda üşürken arardık dulda

Odun bile olamadık hak yolda

Odunlar gül oldu ateş sönekren.